بازی لبه‌ی پرتگاه

اولین مواجهه با نقاشی‌ها و طراحی‌های میلاد موسوی مبین چکیده‌ای است از وقایع که همواره از محیط پیرامون او به دست آمده است. اغلب آثار او واکنشی است صریح به معضلات و حوادث تلخ اجتماعی که با تصویر کردن پیکره‌هایی، آن موقعیت را به نوعی بازنمایی می‌کند. گاهی بازتاب وقایع در فرم‌هایی از خودنگاره‌ی میلاد تجسم می‌یابد و گاهی دیگر با به تصویرکشیدن تیپ‌های متعدد در کنار یکدیگر بر گونه‌ای از مناسبات انسانی و پیوستگیِ آنها تاکید می‌ورزد. با این حال او در کارهایش از نوعی نگرش درونی و مبتنی بر دیدگاهی شخصی پیروی می‌کند که اکثر مواقع با زبانی طنزآلود نیز ابراز می‌شود. فیگورها یا از فرم‌های انتزاعی تبعیت می‌کنند و در وضعیت‌های نامتعارف تصویر می‌شوند و یا با صورت‌بندیِ اغراق شده‌ای نوعی ناهنجاری و ناسازگاری را خاطر نشان می‌سازند. او جسورانه از کنار هم گذاشتن رنگ‌های تند و تیره بهره می‌برد و به نقاشی‌هایش کنتراست رنگیِ فزاینده‌ای می‌بخشد. این ویژگی تقریباّ در تمامی مدیوم‌هایی که میلاد از آن استفاده می‌کند نمود دارد. رنگ‌روغنی را با بافت‌گذاری‌های جسیم به کار می‌برد و اکرلیک و آبرنگ را هم با خصلتی غلیظ و پرمایه نشان می‌دهد.
میلاد موسوی در شکل‌گیری آثارش وام‌دار زبان بصری رسانه‌هایی چون سینما، انیمیشن و حتی کمیک بوک‌هاست که ویژگی‌هایی چندگانه را برایش به همراه می‌آورد. در این شکل از تاثیرپذیری، عموماً نقش‌مایه‌ها در یک کیفیت باقی نمی‌مانند و مدوام در حال تغییر و بازسازی خود هستند.
نقاش با برخوردی سنجش‌گرایانه نسبت به اتفاقاتی که ناشی از تجربه‌ی زیسته‌‌ی اوست حساسیت نشان می‌دهد تا خشونت حاصل از روابط قدرت را بی‌پرده بازگو کند. به همین خاطر او در بسیاری از کارهایش خودش را به نوعی سوژه‌ی اثر قرار می‌دهد که متکی به ویژگیِ شاخصی نباشد و در تکثری از خصوصیات تبیین پیدا کند. از این رو ویژگی بارز آثار میلاد موسوی نوعی همذات‌پنداری با تنوعی از انسان‌ها و رویدادهایی است که در بی شمار تجربه‌های این‌همانی تجسم می‌یابد.