هنرمند اندیشه‌گرا همواره در پی پاسخی است برای برون‌رفت از ساختار ایدئولوژیک و به پرسش کشیدن گزاره‌هایی تحمیل شده از سوی نظام قدرت. هنرمند در طی این فرآیند چالش‌برانگیز تلاش دارد تا بار دیگر نسبت خود را با تجربه‌ی زیسته‌ی اجتماعی‌اش مورد واکاوی قرار داده و با رویکردی انتقادی علیه نظم موجود واکنش نشان دهد.در عرصه‌ی هنر معاصر بازتاب وقایع به اشکال گوناگونی در آثار هنرمندان رخ می‌دهد، اما “آنچه کار هنرمندان معاصر را مشترک می‌کند و زیر مفهوم “معاصر بودن” قرار می‌دهد، شباهت‌های آنها در استفاده از ابزارهای جدید (مانند ویدئو، اینترنت، و دیگر رسانه)، یا نوآوری آنها در حوزه‌های جدید ( مانند هنر محیطی و هنرهای مجازی) نیست، بلکه “مواضع” مشترک هنرمندان در عصر کنونی است”.1 به این ترتیب هنرمند با مواضعی بیانگر در این مسیر رفتاری بازاندیشانه را پیگیری می‌کند و با طرح عناصری بصری فراتر از توضیحات کلامی گام برمی¬دارد. در واقع اثر او از خصوصیات یک بیانیه‌ی اجتماعی سیاسی فاصله می¬گیرد تا با زدودن کلیشه¬های رایج میان ایده¬ی فرم و بیان محتوا رابطه¬ی متضاد این دو را در یک متن نشان دهد. “محتوا به معنای مفهوم (یا مفاهیمی) است که هنرمند در موضوع انتخابی خود کشف می‌کند و آن را در قالب هنری خاصی مورد تاکید قرار می‌دهد. بنابراین محتوای یک اثر هنری نه فقط از چگونگی موضوع، بلکه عمدتاً از ماهیت طرح و ماده‌ی کار هنرمند ناشی می‌شود. به همین سبب هنرمندانی که موضوعی واحد را برمی‌گزینند، ممکن است محتوای متفاوتی در آثارشان ارائه کنند”.2 هنرمندی که همواره مواضعی انتقادی را پیش گرفته سعی دارد تجربه¬های حسیِ تازه¬ای را از دریچه¬ی هنر پدید آورده و ادراکی نو از جهان زیسته به دست دهد. در این مسیر او بازتاب وقایع را در نمایان ساختن تبعیض¬ها و تعدی به ساحت فردی و انسانی نمایش داده و کنش هنری¬اش فراتر از ساخت یک شی هنری، فراخوانی برای مشارکت در اندیشه¬ورزی است. از طرفی در این شرایط هنرمند در جدالی ناتمام با هستی خود و جامعه¬ای که خود را متعلق به آن می¬داند دچار نوعی ناهمگونی بوده و گویی در پی بازسازیِ دورنمایی است از سامان¬دهی به وضعیتی نابه¬سامان.