دگردیسی تَن‌های ناآرام
جهان طراحی‌ها و نقاشی‌های امیر شلمانی شامل بازنماییِ پیکره‌هایی است که رنج و خشونتی برآمده از تن را نشان می‌دهند. اغلب برجسته‌نماییِ بخشی از بدن بی‌آنکه فاعلی شناسنده را دربرگیرد، دارای زخم و جراحتی عمیق است که کالبد انسانی را از فرم طبیعی‌اش دور کرده است. باوجود تجربه‌ی تحدید کننده‌ی پیکرها، بدن‌ها فعال و کنشگرند. در طراحی‌‌ آنها اغلب اوقات سطوح و نوارهایی سرخ رنگ بدن را از زمینه‌ی سیاه و سفید جدا کرده تا نمایش این تضادِ رنگی، تداعی‌گر شکاف و خراش‌ها باشد. در نقاشیِ بدن‌ها این جسم توپُر با طیفی از رنگ‌های گرم از بستر تیره‌رنگ خود فاصله می‌گیرد تا اهمیت کنش‌گرایانه‌‌‌اش را شدت ببخشد. نقاش آگاهانه از تنوع رنگی پرهیز می‌کند و در عرصه‌ای محدود از این امکان بهره می‌برد. به این ترتیب تصویر حاصل از کارهای شلمانی پیش از آنکه به زبانی نمادین از نورهای رنگی متوسل باشد، به طرح‌واره‌هایی انسان‌مٱبانه روی می‌آورد. از این رو در تجربه‌هایی طراحانه متاثر از برج بلند آزادی (شهیاد سابق) نیز، او نمای این سازه را از فرم آشنایش مورد پالایش قرار داده و ساختمان ایستا و ستبر برج را در طی فرآیندی اندام‌وار به چرخش درمی‌آورد. تا جاییکه از تصویر سازه عنصری آشنا به جا نمی‌ماند و طراحی‌ها به اجزایی خُرد و انتزاعی مبدل می‌گردد. همچنین نقاشی‌های ملهم از سازه‌ی برج در گستره‌ای وسیع در دو سر طیف تاریک و روشن، تصویری مبهم و اسرارآمیز می‌سازد تا با اتکا به ماهیت آزادی به مثابه‌ی الگویی برای ادراک و تخیل عمل کند.
بدن‌ها در آثار امیر شلمانی غالباً با شناخت از آناتومی بدن مردانه ظاهر می‌شوند و گاهی با زدودن این ویژگی‌ها، هویتی فراجنسیتی می‌یابند. با این حال او تلاش دارد با استعاره‌ی بدن، نوعی واکنش به پدیده‌های تلخ اجتماعی را مورد بازخوانی قرار دهد. بدن‌ها اینجا نه به مانند اُبژه‌ای جنسی رفتار می‌کنند و نه تحت سلطه‌ی قراردادهای منتج از نهادهای اجتماعی حاضر می‌شوند؛ بلکه آنها نمایشگر بدن زیسته‌ای هستند که در مواجهه با وقایع هربار این تجربه‌ی تنانه را واکاوی می‌کنند تا از این رهگذر به شناختی ژرف‌نگر در نسبت میان انسان و جامعه‌اش دست بیابند.